Demenico rocks

Στις βραχώδεις ακτές της Μάνης , ένα μίλι έξω από το Λιμένι και λίγο πριν αντικρίσεις την σπηλιά της νεράιδας, στο σημείο όπου εμείς οι ντόπιοι ονομάζουμε Δεμένικο… κάπου εκεί, σε έναν από αυτούς τους μοναχικούς βράχους γεννήθηκα.
Το όνομά μου, ίδιο με των προγόνων μου, αυτών των σκιερών βράχων  που ο ήλιος αν δεν μεσημεριάσει δεν τους βλέπει. Ενετικό όνομα δείχνει να είναι σίγουρα, παραφρασμένο πιθανών από τους ντόπιους, ρίζωσε εκεί  από στόμα σε στόμα για αιώνες , από τότε που ναυτικοί Ενετοί πολιορκούσαν  τα μέρη αυτά για να κατακτήσουν αλλά που ποτέ δεν κατάφεραν. Ποιος ξέρει, ίσως το όνομα ενός πλοίου που βυθίστηκε εκεί, ή κάποιου Ενετού ναυτικού που ξέβρασε η θάλασσα είναι τελικά η αιτία .
Το χρώμα μου… άσπρο και μαύρο, καθαρό από τον αφρό των κυμάτων της θάλασσας,  απόλυτο όπως κάθε σώμα που δεν αλλοιώθηκε από ξένους εισβολείς, άσπρο δίπλα στο μαύρο έτσι όπως μόνο αυτή η γη ξέρει να τοποθετήσει.
Έφυγα, με παρέσυραν οι θάλασσες , με λάξευσαν , άλλαξα μορφή, από  τραχύ και άγριο μοναχικό βραχάκι έγινα λείο, προσιτό κι ευχάριστο,  αλλά ποτέ δεν ξέχασα τις ρίζες μου, στο Δεμενικο.